خواب

دوش در خواب بدیدم پیری 

بسته از عشق بدل زنجیری 

چهره از روشنیش چون خورشید 

کرِّ و فرّ نگهش چون جمشید 

گفت از روز ازل مست بدیم 

با هوای نفسش هست شدیم

نیست بر لوح دلم الا هو 

همه جان و نفسم ذاکر او

گر که دلبسته ی مهرش باشی

مرغ پراّن سپهرش باشی 

گر که در راه درش خاک شوی

همچو خورشید بر افلاک شوی

هوش جز عشق نگیری در پیش 

نیست این مرحله را خوابی بیش 

مستی عشق خدا هوشیاریست 

خواب سنگین رهش بیداریست

بنده ی او شو که آزاد شوی 

باش ویرانه که آباد شوی 

 متین تیر نود و دو